Διαγκωνισμός αποπροσανατολιμού
Σεμινάρια «επιμόρφωσης» και αδιοριστίας η κυβέρνηση – αιτήματα για «εξειδίκευση» και «ποιοτική επιμόρφωση» οι ΔΟΕ – ΟΛΜΕ!
Τις προηγούμενες μέρες η το Υπουργείο Παιδείας μέσω των Σχολικών Συμβούλων Ειδικής Αγωγής οργάνωσε διήμερες επιμορφώσεις που αφορούσαν τους μόνιμους και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης οι οποίοι δουλεύουν σε σχολεία Ειδικής Αγωγής χωρίς να διαθέτουν τη λεγόμενη «κατάρτιση και εξειδίκευση» στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση.
Όπως είναι γνωστό, ψηφίστηκε το καλοκαίρι και εφαρμόστηκε μέσα στη χρονιά τροπολογία, με βάση την οποία εκπαιδευτικοί της γενικής παιδείας καλύπτουν ώρες στην Ειδική Αγωγή. Η εγκύκλιος αποτελεί ένα ακόμα εργαλείο:
Α) Για να πεταχτούν στην ανεργία οι αναπληρωτές που καλύπτουν χρόνια θέσεις στην Ειδική Αγωγή.
Β) Για να ελαστικοποιηθούν οι εργασιακές σχέσεις των μόνιμων που όλο και περισσότερο γίνονται «εκπαιδευτικοί – λάστιχο» για να μπαλώσουν όπως-όπως τις τρύπες που δημιουργεί η πολιτική της αδιοριστίας και των απολύσεων.
Γ) Για να βαθύνει η εσωτερική διάσπαση στον κλάδο και να τσακώνονται τα θύματα μεταξύ τους μένοντας αλώβητη η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική.
Η διήμερη επιμόρφωση ήρθε να δώσει φύλλο συκής και να νομιμοποιήσει ντε φάκτο και για την επόμενη χρονιά την κατεύθυνση της τροπολογίας που αναφέρθηκε.
Καλώς κάποια σωματεία έκαναν στάση εργασίας και στάθηκαν απέναντι στα σεμινάρια αυτά. Το πρόβλημα είναι ότι η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιήθηκε θέλει να κλείσει την πόρτα στην επίθεση του συστήματος στα εργασιακά δικαιώματα, αλλά καταφέρνει να ανοίξει διάπλατα τα… παράθυρα.
Οι αποφάσεις που αποδοκίμασαν τα σεμινάρια είχαν ως βασικούς άξονες κριτικής ότι «προωθείται το τσουβάλιασμα εκπαιδευτικών ανεξαρτήτως της επιστημονικής κατάρτισης», ότι τα σεμινάρια είναι «ολιγοήμερα με έτοιμο υλικό», ότι «βρίσκονται μακριά από τις διεκδικήσεις για επιμόρφωση όλων των εκπαιδευτικών», ότι αναιρείται το γεγονός ότι «οι σχολικές μονάδες Ειδικής Αγωγής για παραπάνω από 10 χρόνια στελεχώνονται από αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που κατέχουν υψηλού επιπέδου πανεπιστημιακή μόρφωση με ακαδημαϊκά προσόντα, όπως μεταπτυχιακά και διδακτορικά», ότι δεν αρκούν «κάποιες ώρες σεμιναρίων για να γίνουν κάποιοι εκπαιδευτικοί ικανοί να ανταπεξέλθουν στο σύνθετο και δύσκολο έργο του ειδικού παιδαγωγού» και πολλά ακόμα παρόμοια.
Οσο μας αφορά, θέλουμε να σημειώσουμε κάποια στοιχεία:
1. Τα ζητήματα τα βλέπουμε με κέντρο τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Η νόθευση αυτής της ματιάς με υποτιθέμενους «παιδαγωγικούς» όρους, ξεκομμένους από το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, είναι αποπροσανατολιστική και γίνεται κάτω από την ιδεολογική τρομοκρατία του συστήματος.
2. Με την έννοια αυτή, το κέντρο στο ζήτημα που μας απασχολεί είναι ότι η μεθόδευση αυτή (που ξεκινάει από την τροπολογία και συνεχίζεται με τα σεμινάρια) αποτελεί εργαλείο για το πέταγμα στην ανεργία αναπληρωτών εκπαιδευτικών της Ειδικής Αγωγής. Αυτό είναι το κρίσιμο, αυτό είναι αρκετό και τελεία! Είναι λάθος και μάλιστα επικίνδυνο να πασπαλιστεί με λεπτομερή επιθετικά… κυβερνητικά προγράμματα για το πόσου χρόνου «επιμόρφωση χρειάζεται» ή για το αν είναι μεγαλύτερο προσόν «η προϋπηρεσία και η εμπειρία» ή οι «εξειδικευμένες σπουδές».
3. Είναι επικίνδυνη και ανόητη η λογική ότι «όλοι οι εκπαιδευτικοί τα κάνουν όλα», είναι επικίνδυνο να προστίθενται αναθέσεις μαθημάτων που δημιουργούν υπεραριθμίες άλλων και παράγουν εκπαιδευτικούς – λάστιχο. Άλλο τόσο επικίνδυνη όμως είναι και η αντίθετη λογική (ανερυθρίαστα το σύστημα πότε χρησιμοποιεί τη μία και πότε την άλλη), η λογική της… αυστηρής εξειδίκευσης, που και αυτή (από άλλο δρόμο) ανοίγει το δρόμο σε μετατάξεις και απολύσεις καθώς και σε ανελέητο κυνήγι χαρτιών και πιστοποιήσεων από τους εργαζόμενους.
4. Τι θα έλεγε το συνδικαλιστικό κίνημα απέναντι σε μια διάταξη που θα όριζε ότι Φυσική διδάσκουν μόνο οι Φυσικοί, Ιστορία μόνο οι απόφοιτοι του Ιστορικού Τμήματος, Βιολογία μόνο οι Βιολόγοι; Μια διάταξη που θα όριζε ότι μαθήματα πανελλαδικών θα κάνουν μόνο οι κάτοχοι μεταπτυχιακών κοκ.; Μπορεί κανείς να σκεφτεί πού μπορεί να οδηγήσει και τι κερκόπορτες ανοίγει η λογική των «ιδιαίτερων προσόντων» και του αταξικού «επιστημονισμού»;
5. Η επιστήμη, η επιμόρφωση, η αξιολόγηση, η παιδαγωγική δεν είναι αταξικές έννοιες. Σε μια ταξική κοινωνία υποτάσσονται και χρησιμοποιούνται από την τάξη που έχει την εξουσία. Στην Ελλάδα του εξαρτημένου καπιταλισμού σε κρίση και της αντιλαϊκής επίθεσης, η λεγόμενη «επιμόρφωση» (και στην πραγματικότητα συμμόρφωση) και το κυνήγι πιστοποιήσεων και χαρτιών εξυπηρετούν τις επιδιώξεις του συστήματος να διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις και να μεταβιβάσει την ευθύνη για την ανεργία και την επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών στα θύματα. Στους εργαζόμενους που «δεν είναι ικανοί».
6. Είναι εντυπωσιακό ότι στο υποτιθέμενο αίτημα για «επιμόρφωση των εκπαιδευτικών» συναντιούνται όλες οι αστικές και ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές εκδοχές. Η προσθήκη που γίνεται από ΠΑΜΕ και Παρεμβάσεις για επιμόρφωση που θα «αναλάβουν τα Πανεπιστήμια» απλώς τραβάει ακόμα παραπέρα τις αυταπάτες. Λες και τα Πανεπιστήμια δεν είναι αστικά, λες και ο στόχος αλλάζει. Αποκαλυπτική πλευρά στο ζήτημα αυτό είναι η άγρια αντιδραστική προπαγάνδα που εκτυλίσσεται στα μαθήματα για την απόκτηση του Πιστοποιητικού Παιδαγωγικής Επάρκειας: Αποθέωση της αξιολόγησης, της ΕΕ, του αντιασφαλιστικού Γιαννίτση και από την άλλη εκπαιδευτικοί άχρηστοι σαν… γέρικα σκυλιά (ναι! Έτσι ακριβώς!). Αυτή είναι η… καλή επιμόρφωση των Πανεπιστημίων!
7. Υπάρχει λοιπόν αστική επιστήμη, αστική Παιδαγωγική, αστικό σχολείο. Οι κομμουνιστές παλεύουν ώστε ο λαός και η εργατική τάξη να έρχονται σε επαφή με αυτή τη γνώση, αλλά δεν ξεχνούν το DNA της.
Η ακατάσχετη προτασεολογία (λες και τα Συνδικάτα έχουν την εξουσία), ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος ως πηγή εποικοδομητικής κριτικής του συστήματος και των κυβερνήσεών του, η αποθέωση του αταξικού «επιστημονισμού», η διαλυτική συμμετοχή στα τραπέζια της συνδιοίκησης για να εφαρμοστεί δίκαια η αδικία, η «ενοχή» της διεκδίκησης στοιχειωδών δικαιωμάτων της ζωής (όπως αυτού της δουλειάς), οι επεξεργασμένες προτάσεις για το ποιοι είναι δίκαιο να διοριστούν (ή θα λέγαμε εμείς ποιοι είναι δίκαιο να απολυθούν), η λογική των εικονικών μαχών και του «αγώνα» μέσω τροπολογιών, ΟΛΑ ΑΥΤΑ είναι τμήμα της μακρόχρονης πολιτικής – ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής και ρεφορμιστικής γραμμής στο κίνημα. Αυτή η γραμμή πληρώνεται, αυτή η γραμμή θα γίνεται όλο και πιο δεξιά, αυτή η γραμμή θα παράγει νέες ήττες και θα αποθρασύνει παραπέρα την επίθεση του συστήματος.
